Little Jimmy (B) Blues Rebel Bsion Brussel (04-12-2019) reporter: Steven Kauffmann & photo credits: Anja Cleemput info club: Bizon info artist: Little Jimmy © Rootsville 2019

Het is woensdagavond en de Bizon  zit gezellig vol voor de ondertussen 75 jarige Little Jimmy alias Don Croissant die ons met zijn nieuwe plaat (het autobiografisch getitelde “Blues Rebel”) onder de arm solo komt entertainen met zijn rauwe circelzaagblues.

Hij gaat meteen fors van start met “Dreamin’ about Bo” uit de nieuwe plaat, een op een pompende junglebeat voortdenderende ode aan grootmeester Bo Diddley. Hij kijkt verder om naar zijn oude maat Chris Withley (wijlen de vader van Trixie) in “Secret Porto” (een verloren gewaande fles die ze altijd wel ergens wisten te vinden tijdens en na het samen musiceren in de woonkamer) en het verstilde “I had a Friend” (ook van de nieuwe plaat). Intens vlammende blues en meer ingetogen momenten wisselen elkaar af met het eveneens nieuwe “Wabash Avenue”, een melancholish nummer waarbij je je zo een troosteloze koude (het seizoen leent zich ertoe) verkommerde Avenue ergens in de States kan voorstellen, terwijl hij in het stevige “Blues Rebel” (titelsong van de plaat)  een persoonlijk statement kan maken: een rebel op jaren die nog vol passie zijn gitaar maltraiteert en moeilijk in een hokje te duwen is.

Hij serveert een mengeling van melancholie, grungy blues en natuurlijk humor. Om een kwinkslag of enige method acting zit onze kwieke opa nooit verlegen en zo slaagt hij er toch in dat het café aardig vol blijft en de nieuwsgierige passanten binnenkomen én ook blijven. Het nieuwe “Blues Before Sunrise” doet verlangen naar meer zonlicht en we hebben ook recht op een tragere meer verblueste en minder swampy versie van Suzy Q (Creedence)  en hij geeft ook zijn eigen toets aan het aan Muddy Waters ontleende “Mannish Boy” en Howlin' Wolf's "Smokestack Lightnin"). Zelfs Elvis zijn “Can’t Help Falling in Love” passeert de revue en Louis Armstrong zijn “Wonderful World” doet ons al in de kerstsfeer belanden terwijl het Glühweinfestijn van Winterpret een paar honderd meter verder al volop in zwang is. Zelf houdt Little Jimmy het bij zijn vertrouwde rode wijntje en breit hij er nog een zinderende finale aan met een stomping boogieversie van “Jumping Jack Flash” en het op een staccatoriff gebouwde “Jungle King” (zes kier).

De nieuwe plaat is een sober maar aangenaam klinkende old school bluesplaat die een frisse wind doet waaien tussen zijn standaardrepertoire en zo serveert onze elder apeman toch nog oude en nieuwe scheten  die op een aangename en grappige manier het hart verwarmen tussen een glimlach en ook ontroering. Toch nog naar dit monument gaan kijken als je de kans hebt, hij is 75 lentes jong en kan toch nog een leuk entertainende avond bezorgen. Dit mede dankzij zijn vrij unieke gitaarspel op zijn al even bejaarde gitaar, met de hevigheid van een jonge snaak als het wat harder is en met zijn mimiek en présence, hetgeen al een attractie op zich is. Er is aan Little Jimmy ook immers ook een groot komisch acteur verloren gegaan, maar getuige de enthousiaste publiekreacties mag hij toch nog wel even verder gaan op het pad dat hij nog toch al bijna 60 jaar volgt. Je ziet ook niet elke dag een Belg die ooit het voorprogramma van de Rollng Stones (1966, in het toenmalige Sportpaleis van Schaarbeek) met zoveel goesting nog zijn kunstje doen na al die tijd. Groots in al zijn Little Jimmysness.